مهمانان

نازنین جز اولین مهمانان خانه عماد بود. وقتی به خانه عماد آمد یک دختر پرتحرک ۶ ساله بود که هیچ جوره نه مادرش و نه ما، نمی‌توانستیم از پس بازی‌گوشی او براییم.  

از دائما بالا و پایین رفتن از پله‌ها گرفته تا آویزان شدنش از نرده‌ها که باید دائم مراقبش می‌بودیم. یک روز هم که آب پاکی را ریخت رو دست ما و خوراکیش را مالید به زمین و خورد که به همه ما بگوید من هیچ چیز را نمی‌خواهم رعایت کنم، آن هم در حالی که بچه‌ها بعد از پیوند باید خیلی مراقب بهداشتشان باشند.

اما این فقط یک وجه نازنین بود. وجه دیگرش یک دختر بینهایت پاک و مهربان که یک صفای عجیبی داشت، درست مانند مسافر کوچولو که از آسمان آمده است. معصومیت و محبتش دل ادم را چنان می‌برد که هنوز وقتی به آن فکر می‌کنیم قند توی دلمان آب می‌شود.

فاطمه خانم، مادر نازنین هم که فوق‌العاده بود، یک ادم پرانرژی که هرجا بود همه را به خنده وا می‌داشت و داستان‌های جالب تعریف می‌کرد.

مدت‌ها طول کشید تا ما فهمیدیم پشت این ظاهر قوی و پر انرژی فاطمه خانم یک دنیا درد پنهان شده است. یک روز با مادرها روی پله‌ها نشسته بودیم، فاطمه خانم سفره دلش را باز کرد و تعریف کرد که دو کودک پنج و شش ساله دیگرش را از دست داده و همه امیدش به خوب شدن نازنین است. آن روز همه با هم گریه کردیم وقتی ماجرای دردناک از دست دادن هرکدام را برایمان تعریف کرد. داستان‌های عجیبی که بازگو کردنش بسیار سخت است.

نازنین که قبل از پیوند حدود یک سال در بیمارستان بستری بود و زمینه بیماریش هم بسیار سخت بوده است، خدا را شکر بعد از چند ماه حضور در خانه عماد به طور کامل خوب شد و به مدرسه بازگشت و الان نیز گاهی زنگ می‌زند و با شیرین زبانیش روز ما رو می‌سازد.